Στέκι Εργαζομένων και Νεολαίας: Συντροφικότητα (Κυριακή, 29 Ιαν. 2017, 19:30)

Η ταινία βασίζεται στο πραγματικό γεγονός ενός από τα χειρότερα εργατικά ατυχήματα στην ιστορία. Συνέβη το 1906 στο Courrieres, στη βόρεια Γαλλία. Μια έκρηξη σε ανθρακωρυχείο προκάλεσε το θάνατο 1060 ανθρώπων. Γερμανοί ανθρακωρύχοι από την περιοχή της Βεστφαλίας, αν και αντίπαλοι στον πόλεμο που μόλις είχε τελειώσει), έσπευσαν να βοηθήσουν στην αποστολή διάσωσης.

Συντροφικότητα (Η τραγωδία του ορυχείου)

ΚΡΙΤΙΚΗ: ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ

Kameradschaft. Γερμανία, 1931. Σκηνοθεσία: Γκέοργκ Βίλχελμ Παμπστ. Σενάριο: Αννα Γκμέγιερ, Πέτερ Μάρτιν, Καρλ Οτεν, Γκέρμπερτ Ράπαπορτ, Λαντισλάους Βάιντα, Λέον Βερθ. Ηθοποιοί: Αλεξάντερ Γκράναχ, Φριτς Κάμπερς, Ερνστ Μπους, Ελίζαμπετ Βεντ. 93'

Παρά τις διαφορές και τα μίση του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου, Γερμανοί ανθρακωρύχοι προθυμοποιούνται να βοηθήσουν τους Γάλλους συντρόφους τους που έχουν παγιδευτεί σ' ένα ορυχείο, στα γαλλογερμανικά σύνορα. Μια δοσμένη με ξεχωριστή δύναμη και ρεαλισμό ταινία, από έναν από τους μεγάλους δημιουργούς του κλασικού γερμανικού κινηματογράφου.

Μια κλασική, τολμηρή για την εποχή της, ταινία γυρισμένη για να τονίσει τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη ανάμεσα στους λαούς, σε μια εποχή (1931) που η Ευρώπη κινδύνευε από τον ανερχόμενο φασισμό και ένα νέο παγκόσμιο πόλεμο, είναι η «Συντροφικότητα» του μεγάλου Γερμανού δημιουργού Παμπστ («Η όπερα της πεντάρας», «Λούλου - Το κουτί της Πανδώρας»), που προβάλλεται σε επανέκδοση. Είναι εμπνευσμένη από ένα αληθινό γεγονός, στη Γαλλία του 1906.

Ο Παμπστ το μεταφέρει στη Γερμανία του 1919, δηλαδή λίγο μετά την ήττα της στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, για να αφηγηθεί την τραγωδία μιας ομάδας Γάλλων ανθρακωρύχων που, ύστερα από έκρηξη, παγιδεύεται σε ορυχείο, στα γαλλογερμανικά σύνορα.

Παρά τις εθνικές διαφορές τους (ως αποτέλεσμα του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου η περιοχή είχε μοιραστεί στις δύο χώρες) και τις αντιδράσεις των αφεντικών τους, οι Γερμανοί ανθρακωρύχοι, που εργάζονται από την άλλη μεριά των συνόρων, οργανώνουν αποστολή διάσωσης για να σώσουν τους παγιδευμένους στα έγκατα της γης Γάλλους συναδέλφους τους.

Ο Παμπστ χρησιμοποιεί με φαντασία και έμπνευση όλα τα μέσα που του πρόσφερε ο τότε νεογέννητος ομιλών κινηματογράφος για να φτιάξει μια δυνατή, άρτια τεχνικά, ταινία, από τις πιο χαρακτηριστικές του κοινωνικού ρεαλισμού, επηρεασμένη από τον τότε σοβιετικό σοσιαλιστικό ρεαλισμό -λίγο πιο πριν είχε, μάλιστα, γυρίσει και το αντιπολεμικό «Δυτικό μέτωπο 1918».

Η ταινία είναι ταυτόχρονα και μήνυμα ελπίδας για παγκόσμια φιλία, αν και, παρ' όλο που οι ανθρακωρύχοι τελικά σώζονται, σε μια τελική σκηνή απαισιοδοξίας (ας μη ξεχνάμε πως όταν το 1933 ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία η ταινία αποσύρθηκε από τις αίθουσες) ο Παμπστ βάζει τους εργοδότες να διατάζουν την αστυνομία να κλείσει την παλιά σήραγγα, που ένωνε τα δύο ορυχεία, δημιουργώντας και πάλι τα διαχωριστικά σύνορα.

Η μεγάλη ειρωνεία είναι πως, ύστερα από ένα σύντομο ταξίδι σε Γαλλία και ΗΠΑ, ο Παμπστ επέστρεψε το 1933 στη Γερμανία και συνεργάστηκε με τους ναζί σε δύο ταινίες.

enet